Este edificio situado na parroquia de Rodís é unha grande nave industrial construída en cadeirado de pedra, con teito a dúas augas, e con medio cento de ventás . O conxunto está rodeado por outros edificios máis pequenos. Atópase sobre unha das ribeiras do río Barbán, afluente do Arnego.

Este edificio situado na parroquia de Rodís é unha grande nave industrial construída en cadeirado de pedra, con teito a dúas augas, e con medio cento de ventás . O conxunto está rodeado por outros edificios máis pequenos. Atópase sobre unha das ribeiras do río Barbán, afluente do Arnego.

Edificio vangardista construído polos arquitectos Luís M. Mansilla e Emilio Tuñón, gañadores, no ano 2007, do premio de arquitectura contemporánea Mies Van der Rohe , concedido pola Unión Europea.

Foi inaugurado o 20 de setembro do 2013, nese mesmo ano, o edificio consigue colocarse entre os premiados na  XII Bienal de Arquitectura y Urbanismo de España, na sección adicada a símbolos cívicos.

Está situado no que foi xardín da casa do fillo ilustre de Lalín, D. Ramón María Aller Ulloa convertida dende o ano 1986 no museo municipal que leva o seu nome.

Foi fundado no século  XVI, aínda que o edificio actual é do século XVIII. Conta cos elementos típicos que definen estas emblemáticas construcións galegas: capela, pombal, hórreo e escudo familiar o cal non garda ningunha relación con este pazo, xa que foi traído do pazo de A Calzada, en Bendoiro, ao seren ambos mercados pola familia dos actuais propietarios.

A súa orixe remóntase ao século XVI. Co paso dos séculos sufriu numerosas modificacións, sobre todo no  século XIX para adaptalo á tendencia da época, a funcionalidade. Engádese nesta época a capela, trasladada dende a veciña aldea de Xubín. No século XX reformase a solaina da fachada posterior para convertela en galería acristalada, para aproveitar a calor do sol no inverno.

Pazo de estilo barroco do século XVII. Foi casa dos Taboada, unha das linaxes mais importantes de Galicia.

Construída  no ano 970, sobre o río Arnego. Ponte feita en pedra, conta con dous arcos de medio punto sobre os que se apoia o taboleiro feito de grandes laxes. Na actualidade carece de peitoril.

É a única que queda en pe das seis que se construíron na Idade Media e que enlazaban a bisbarra do Deza con Antas de Ulla.

Esta ponte de pedra pertencía ao camiño real que unía as cidades de Santiago e Ourense. Substituíu con seguridade a pontes anteriores construídas no mesmo punto, probablemente de madeira, das que tomaría o nome (Pons Tabulata, ponte de táboas, ponte taboada). Conta cun só arco de medio punto, que alcanza unha altura duns nove metros sobre o nivel da auga. Está construída aproveitando dúas penas que estreitan o curso do río Deza. Ademais da ponte consérvase parte da calzada de acceso á mesma.